Έτσι λέει ο σοφός λαός και ποιος να τον αμφισβητήσει.
Μεγάλη υπόθεση ο γάμος, ποικιλοτρόπως.
Ζήτημα επιβίωσης για τις γυναίκες άλλων εποχών, ζήτημα κοινωνικής ευθύνης για όλους και ζήτημα οικονομικό για τα συμπεθεριά. Εμείς εδώ όμως θα το δούμε ως ζήτημα γλωσσολογικό. Γιατί καλό είναι να ξέρουμε τι κάνουμε όσον αφορά το γάμο αλλά καλό επίσης είναι να ξέρουμε και τι λέμε.
Όλα άρχιζαν κάποτε με το προξενιό. Από το ρήμα προξενώ που σημαίνει προκαλώ. Προφανώς εννοεί προκαλώ γάμο (ή γενικώς προβλήματα …).
Αργότερα χρησιμοποιήθηκε και η λέξη συνοικέσιο που προκύπτει από το συν και το οικώ. Δηλαδή η λέξη «συνοικέσιο» παραπέμπει στην έννοια της συγκατοίκησης, εν προκειμένω λόγω γάμου. Μετά, γινόταν ο αρραβώνας. Λέξη που μας ήρθε με τους Φοίνικες από την εβραϊκή γλώσσα, όπου σημαίνει ενέχυρο, εγγύηση. Τα ζευγάρι έβαζε βέρα, τον παλιά ονομαζόμενο «χαλκά», που έδειχνε ότι ο καιρός της προσωπικής ελευθερίας έχει πια εκπνεύσει. Η λέξη, από την λατινική viria = δαχτυλίδι, βραχιόλι. Έχει ενδιαφέρον να δούμε ότι «βέρα» σε κάποιες γλώσσες σημαίνει αληθινή. Και υπάρχει και η πληροφορία ότι φοριόταν στο τέταρτο δάχτυλο από τα αρχαία χρόνια επειδή από κει περνούσε, κατά τις τότε ανατομικές γνώσεις, μια φλέβα που οδηγούσε κατ ́ ευθείαν στην καρδιά. Βέβαια, πολύ πιο σίγουρη οδός προς την καρδιά (ιδιαίτερα την ανδρική) θεωρούνταν πάντα αυτή που περνάει από το στομάχι. Πριν τον αρραβώνα φυσικά γίνεται και η συζήτηση για την προίκα.
Εδώ έχουμε σπίτια, λίρες, μετρητά, οικοσκευή, κοσμήματα και πολλά άλλα. Αλλά γλωσσολογικά έχουμε το πρόθεμα – προ- συνδυασμένο με την ινδοευρωπαϊκή ρίζα – ικ- που έχει να κάνει με την έννοια του « απλώνω το χέρι» ή «φθάνω» (βλέπε ικ-έτης, αφ-ικ-νούμαι). Λογικό…..
Ο αρραβωνιαστικός επισήμως λέγεται μνηστήρ, η αρραβωνιαστικιά μνηστή και η περίοδος του αρραβώνα μνηστεία. Όλα από το ρήμα μνώμαι που σημαίνει συλλογίζομαι αλλά και ζητώ σε γάμο. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά…..
Και προχωρούμε στα γαμήλια.
Αλλά για αυτά, υπομονή, μέχρι το επόμενο σημείωμα!
