Κάθε Τετάρτη του Μαΐου και ένα σεμινάριο για το τμήμα παραστάσεων. Δεύτερη Τετάρτη του μηνός αυτή στις 11 και σειρά για το δεύτερο σεμινάριο…χοροί, έθιμα και τραγούδια από τη Μεγάρχη Τρικάλων, με εισηγητή ένα φίλο για εμάς, για το Χορευτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης, τον κ. Αποστόλη Σκρέκα.
Η Μεγάρχη είναι το χωριό του εισηγητή. Βρίσκεται ανάμεσα στο δρόμο Καλαμπάκας- Τρικάλων και είναι χτισμένο πάνω στον αρχαίο οικισμό της Φαλωρείας. Είναι το τελευταίο καμπίσιο, πεδινό, χωριό πριν από την οροσειρά της Πίνδου. Ένα χωριό με 1500 κατοίκους, αμιγώς καραγκούνικης ράτσας και με τρεις οικογένειες σαρακατσαναίων. Οι ασχολίες των κατοίκων ήταν κυρίως αγροτικές, γεωργικές και κτηνοτροφικές. Υπήρχαν πολυπληθείς οικογένειες, παππούδες, γονείς, αδέρφια, εγγόνια κάτω από την ίδια στέγη. Κυρίαρχη μορφή πάντα, σε τέτοιου είδους οικογένειες, αυτή του παππού , του «αφέντη»…
Η Μεγάρχη Τρικάλων λοιπόν και η παράδοση σε αυτήν ήταν και το αντικείμενο του σεμιναρίου που κλήθηκαν να παρακολουθήσουν οι χορευτές του τμήματος παραστάσεων του Χ.Ο.Θ. και ξεκίνησαν οι χοροί…
Μπεράτι ή Ξεχωριστός χορός, Συρτό στα τρία ανδρικό και γυναικείο, Καραγκούνα στα δυο ανδρική διπλή, Καραγκούνα γυναικεία, Καραγκούνα πηδηχτή, Σβαρνιάρα γυναικεία, Παλιό Τσάμικο, Καγκέλι, Τασιά (Παλαβός χορός) και αναφορά έγινε και στο Καλαματιανό.
Δε θα μπορούσε να μη γίνει αναφορά και στα όργανα του τόπου. Έτσι μάθαμε πως πριν την εμφάνιση του κλαρίνου στην Ελλάδα, στη Μεγάρχη υπήρχαν οι κοντοί ζουρνάδες και οι φλογέρες. Μετά την εμφάνιση αυτού του οργάνου, το οποίο και επικράτησε, συναντάμε, πέρα από κλαρίνα, βιολιά, λαούτα και ντέφια.
Σχετικά με τις τοπικές ενδυμασίες- φορεσιές, οι γυναίκες στη Μεγάρχη φορούσαν τα καββάδια τα καραγκούνικα και οι άνδρες φουστανέλες. Τα μπουραζάνια για τους άνδρες εμφανίστηκαν αργότερα, λευκά για τις καθημερινές και μαύρα τα επίσημά τους.
Μπορεί να μην ήταν στο πρόγραμμα του σεμιναρίου, άλλα συνήθως τα καλύτερα είναι αυτά εκτός προγράμματος…όπως και τα δύο μοιρολόγια που είχανε την ευκαιρία να ακούσουνε οι χορευτές. Μοιρολόγια που δεν ακούγονται παρά μόνο την Μεγάλη Πέμπτη, ή σε καμιά κηδεία… «Στην άμμο έκρυψα νερό» και «Καλογραιοπούλα περπατεί» ή αλλιώς το μοιρολόι της Παναγίας…
Και το σεμινάριο αυτό και η γνωριμία αυτή με τον τόπο του εισηγητή τελείωσε…πριν όμως «αποχαιρετιστούμε» αναφέρθηκε ο κ. Σκρέκας και στη λέξη παράδοση… σε αυτή τη λέξη που ηχεί τόσο συχνά στα αφτιά μας και που οι περισσότεροι την έχουμε συνδέσει με τα καλά και τα όμορφα, τα φωτεινά και τα ευχάριστα «παραδοσιακά». Στην καθημερινότητά της όμως η γυναίκα… δεν βρισκόταν σε αυτή την πλευρά, αλλά σε εκείνη κάτω από τους άνδρες της οικογένειας… αναφερόμενος σε βιώματα παλαιότερων, αλλά και σε δικά του βιώματα ο κ. Σκρέκας μας θύμισε πως υπάρχει και αυτή η όψη η οποία βρίσκεται μέσα στις παραδόσεις διαφόρων τόπων και χωριών, όπως η Μεγάρχη.