Γλωσσικός Θησαυρός της Ελληνικής

Η σημασία είναι πάντα στη λεπτομέρεια, σ΄ αυτά τα μικροπράματα,  η ορθότητα των οποίων κρύβει επιμέλεια, προσοχή και γνώση. Η προχειρότητα στην αντιμετώπιση της διατύπωσής τους αμαυρώνει συχνά την εντύπωση που αφήνει ο λόγος μας. Ας δούμε μερικά.

Σαν ευγενικά πλάσματα, αναφερόμαστε στους συνανθρώπους μας με το «κύριος» ή «κυρία». Ακόμη κι αυτό όμως έχει τον τρόπο του, για να αποφύγουμε να φαινόμαστε ευγενικοί μεν, αδαείς δε!

Είναι εκφράσεις που τις χρησιμοποιούμε  και τις ξαναχρησιμοποιούμε  επειδή μας αρέσουν,  εξυπηρετούν το λόγο μας και  ενισχύουν την έννοια των λεγομένων μας.

Το μισητό «πόθεν έσχες» το ξέρουμε (δυστυχώς ή ευτυχώς…). Και την «άνωθεν εντολή» την έχουμε μάλλον συναντήσει (όσοι εργαζόμαστε κυρίως).

Είναι άνοιξη, το σύμπαν βλασταίνει και μυριάδες λουλούδια πολύχρωμα κι ευωδιαστά ομορφαίνουν τον κόσμο μας, γλυκαίνουν την καρδιά μας και χαμογελούν στη ματιά μας. Τι γίνεται όμως με εκείνα τα λουλούδια που χαμογελούν στ αυτιά μας;

Συνεχίζουμε λοιπόν την γλωσσολογική περιπλάνησή μας σε νυφικά, στέφανα και άλλα χαρούμενα. Ο γάμος χρειάζεται απαραιτήτως ένα κουμπάρο.

Έτσι λέει ο σοφός λαός και ποιος να τον αμφισβητήσει. Μεγάλη υπόθεση ο γάμος, ποικιλοτρόπως.   Ζήτημα επιβίωσης για τις γυναίκες άλλων εποχών, ζήτημα κοινωνικής ευθύνης για όλους και ζήτημα οικονομικό για τα συμπεθεριά.

Θεωρούμαστε άτομα με ήθος, ευγένεια και ήπιους τρόπους. Πασπαλίζουμε το λόγο και την καθημερινότητά μας με μπόλικο «ευχαριστώ», «παρακαλώ» και «συγνώμη»

Ήταν ιδιαίτεροι. Μοναδικοί. Δύσκολοι. Η συνέπεια και η αφοσίωση στο στόχο τους ήταν ίσως αποτέλεσμα του απόλυτου που τους διέκρινε. Όπως και η λιτότητα στο λόγο τους που έδωσε αποφθέγματα ενεργά και πολύτιμα ως σήμερα.

Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε ένα αγοράκι . Η ζωή του ξεκίνησε δύσκολα γιατί ο μπαμπάς του είχε την κακή συνήθεια να τρώει τα παιδιά του. Η μαμά του λοιπόν για να το σώσει αποφάσισε να το πάει σ΄ ένα βουνό και να το κρύψει σε ένα σπήλαιο για να μη γίνει μεζές του συζύγου της.