Παραμονή Χριστουγέννων! Η νύχτα του θαύματος. Ο ουρανός γέρνει κι ακουμπάει στη γη το Δώρο του. Όλη η πλάση ανατριχιάζει μυστικά, ο Θεός παίρνει σάρκα και οστά και μια γυναίκα γίνεται Θεοτόκος. Η συνειδητοποίηση αυτού του υπέρτατου γεγονότος είναι καθηλωτική. Αν επιτρέψουμε στη μαγεία του να τρυπώσει μέσα μας και να συναντηθεί με την ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε, τότε οι σπίθες που ξεπηδούν εκρηκτικά φωτίζουν μάτια και χαμόγελα. Αγαλλίαση ! Η καρδιά αποζητάει αυτούς που τη ζεσταίνουν και τους καλεί δίπλα της, γύρω από ένα τραπέζι, όπου η βρώση και η πόση γίνονται τρόπος επικοινωνίας και οδός αμφίδρομης προσφοράς .Όπου η απόλαυση μοιάζει με ευχαριστήρια προσευχή.
Η οικογένεια συσπειρώνεται, ίσως περιστοιχισμένη από φίλους και εκλεκτούς και η εσωτερικότητα για πρώτη φορά γίνεται αγαθό μοιραζόμενο. Στη γιορτή της νύχτας αυτής ας δώσουμε ένα άλλο τόνο. Είναι η νύχτα του «ρεβεγιόν» (από το γαλλικό ρήμα reveiller που σημαίνει «ξυπνώ») που κατά το γαλλικό και εν συνεχεία δυτικοευρωπαϊκό και αμερικανικό εθιμικό πρότυπο, παραπέμπει σε μεγαλειώδες τραπέζωμα και ενδεχομένως σε πάρτι ή έξοδο για χορό κλπ. Ίσως επειδή το πλήθος, το μέγεθος και η απέραντη εξωστρέφεια συχνά θεωρούνται οι κάλλιστες επιλογές για να τονιστεί η σπουδαιότητα και η προσωπική συμμετοχή στα σημαντικά. Η νύχτα της 24ης Δεκεμβρίου όμως είναι μια άλλη γιορτή, είναι μια «…νύχτα γιομάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια…». Δεν της ταιριάζει ο συνήθης τρόπος για τα ανάλογα. Ας δώσουμε μια βαθύτερη απόχρωση στο γιορταστικό της χρώμα, εστιάζοντας στα ουσιαστικά και τους συμβολισμούς τους.
Στο κέντρο του τραπεζιού, το Χριστόψωμο. Το ψωμί του Χριστού.
Με ένα σταυρό από πάνω με το άσπαστο καρύδι στο κέντρο του. Το σπέρμα της ζωής και με νόμισμα μέσα (ενίοτε). Γύρω από το Χριστόψωμο, η ταχινόσουπα, οι τυλιχτές χορτόπιτες, η ριζόπιτα, οι λαδεροί λαχανοντολμάδες, η ταραμοσαλάτα, η λαχανοσαλάτα, τα λεμονάτα ρεβύθια, όλα τα τουρσιά, οι διάφορες ελιές, το φρυγανισμένο ψωμί με τη λαδορίγανη και τον ντοματοπελτέ, οι τηγανίτες, η στριφτή γλυκειά κολοκυθότπιτα, ο λαδένιος σαμουσάς, ο ασουρές, η σιροπιαστή σουσαμόπιτα, τα μελομακάρονα, τα παστέλια, το καρυδόμελο κι ό,τι άλλο νηστίσιμο αγαπάμε. Μέχρι χαβιάρι – είναι νηστίσιμο κι αυτό!
Ας θυμηθούμε το θρακιώτικο τραπέζι της παραμονής που «πρέπει να ΄χει εννιά φαγιά», αφιερωμένα στη λεχώνα Παναγιά, με κάποια να είναι τυλιχτά, σαν φασκιωμένο νεογέννητο.
Ποιός είπε ότι νηστεία και παράδοση σημαίνουν γαστρονομική μιζέρια;
Και το κρασί καλό, κόκκινο, χειμωνιάτικο. Τα καλά σερβίτσια και το καλό τραπεζομάντηλο να βάζουν την υπογραφή τους στην περίσταση. Το σπίτι να μοσχοβολάει πορτοκάλι και κανέλλα και από το θυμιατό να γλιστράει ήσυχα στο χώρο ο καπνός από σμύρνα και λιβάνι. «Το θύμιασμα διώχνει τα κακά …» έλεγαν οι παλιοί. Τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν στο δέντρο, τα αναμμένα φαναράκια στο μπαλκόνι να δείχνουν το δρόμο στο άστρο της Βηθλεέμ. Μια Άγια Νύχτα…
Και γύρω από το τραπέζι μας, οι πιο αγαπημένοι. Οι απαραίτητοι της ζωής μας. Με τα καλά τους, με τα χαμόγελά τους, και με τη ζεστασιά στα μάτια τους. Για να μοιραστούμε ιστορίες, αναμνήσεις και λόγια της καρδιάς. Κάλαντα και τραγούδια, προαιρετικώς υποχρεωτικά. Ναι, είναι η βραδιά του ρεβεγιόν. Που σημαίνει «ξύπνημα».
Ας είναι αυτό, το ξύπνημα μιας άλλης προσέγγισης των πραγμάτων, η αφύπνιση ενός ακριβού κομματιού του εαυτού μας που οι συνήθειες του συρμού το κοίμισαν βαθειά. Για να γίνει η παραμονή των φετεινών Χριστουγέννων κυριολεκτικά «ρεβεγιόν»!
Καλά Χριστούγεννα σε ολους !